Het was tijd om Ho Chi Minh te verlaten en door te gaan de volgende plek, namelijk Mui Ne. Ik had online al een busticket gekocht op een zeer betrouwbare website waar ik al veel over had gelezen. Ik had er daarom nog niet eens aan gedacht dat er iets fout zou kunnen gaan maar dat is iets wat ik na vandaag ook meteen had geleerd.
De planning
Omdat ik niet zo extreem veel tijd had in Vietnam, besloot ik alvast een aantal hostels en activiteiten vooruit te boeken. Ik durfde het niet aan om daarmee te wachten omdat ik bang was dat de tours en hostels anders al vol zouden zitten. Zo had ik ook alvast voor die middag een tour gepland staan waarbij ik met een jeep door de zandduinen zou gaan crossen. Alles zou precies goed uitkomen qua tijd. De bus zou uiterlijk om half 2 aankomen en om kwart voor 2 zou ik opgehaald worden bij mijn hostel voor de tour. En daar begon het drama pas..
Een half uur voor het vertrek van de bus stond op de de afgesproken plek. Ik was namelijk heel bang om de bus te missen en ik wilde niet te laat komen voor mijn tour. Dan zou ik een ticket hebben gekocht voor niets. Er stond ook op het ticket dat je er ruim op tijd moet zijn omdat de bus echt niet gaat wachten. Prima, ik stond er dus rond een uur of acht en aan een van de medewerkers liet ik het door mij gekochte ticket zien. Dat was al allemaal betaald dus gelukkig hoefde ik dat niet meer te doen. De medewerker gaf aan dat de bus er nog niet was en dat ik nog even moest wachten. Geen probleem natuurlijk, dus ik neem plaats en wacht geduldig op de bus.
Daar is ‘ie dan..
Na een tijdje komt de bus aangereden en moest ik instappen. Het viel me wel al op dat de bus wat aan de vroege kant was. Maar ik had mijn ticket aan de medewerker laten zien en deze zei dat ik deze bus moest hebben. Voor de zekerheid liet ik bij het instappen nogmaals mijn ticket zien aan de buschauffeur. En ja hoor, ik mocht plaatsnemen.
Niet veel later kwam een van de medewerkers naar mij toe en vroeg om 35 dollar. Ik had geen idee waarvoor hij dat nodig had en hij sprak geen Engels waardoor hij het ook niet uitgelegd kon krijgen. Ik was de enige toerist in de bus en ik reisde natuurlijk alleen, daarom dacht ik dat ze daar gewoon misbruik van wilden maken en extra geld af wilden troggelen. Vervolgens zegt hij ook mijn paspoort nodig te hebben, om de gegevens van mijn ticket te checken nam ik aan. Dus ik geef hem toch maar die 35 dollar, omdat ik het idee had dat hij geen tegenspraak duldde en ik moest gewoon in Mui Ne zien te komen, en mijn paspoort.
Cambodja
Nadat we een eindje hadden gereden stapte iedereen in een keer uit de bus. Ik vroeg me af wat iedereen ging doen want het leek me niet echt op een toiletstop of iets dergelijks. Daarom probeerde ik iemand te vinden die Engels sprak. Ik had namelijk al het idee dat er iets niet klopte. Maar goed, niemand sprak Engels. Aan de chauffeur hoefde ik het namelijk niet te vragen want die konden toch geen Engels. Maar ook van de mensen in de bus sprak niemand Engels.
In een keer zag ik die buschauffeur er vandoor gaan met mijn paspoort. Ik liep hem daarom achterna, een gebouw binnen. Daar duwde hij mijn paspoort in iemands handen en zei hij dat ik door moest lopen. Dat deed ik dus netjes. Maar voordat ik het wist stond ik bij een paspoortcontrole en kon ik niet meer terug. En toen begon ik in paniek te raken..
Ein-de-lijk!
Eenmaal door sprak ik nog wat mensen aan die daar stonden te wachten en ein-de-lijk vond ik iemand die zowel Engels, als Vietnamees sprak. Dus ik liet mijn busticket aan hem zien en vroeg hem of deze bus wel naar Mui Ne ging. Hij keek mij helemaal verrast aan en zei: “Nee, deze bus gaat naar Cambodja. En je bént al in Cambodja..” Hij legde dit ook uit aan de chauffeurs maar die gaven er eigenlijk niet zoveel om. Die vonden dat maar mijn eigen probleem, terwijl ik aan twee verschillende mensen mijn ticket had laten zien waarop stond waar ik heen moest..
We stonden op dat moment nog bij de grensovergang maar ik kon natuurlijk niet meer terug. Het punt was namelijk dat ik een nieuw visum nodig had om Vietnam weer terug in te komen. En de grootste kans om dat geregeld te krijgen was in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Daar zou de bus dan ook heen gaan. Daarom besloot ik toch terug de bus in te gaan en in Phnom Penh te gaan bedenken wat ik moest gaan doen.
Nog meer drama
Maar het drama was helaas nog niet afgelopen. Toen we eenmaal in de stad waren stopte de bus in een keer en zei een van de chauffeurs in zijn gebrekkige Engels dat ik uit moest stappen. Iedereen bleef zitten en ik was de enige die uit moest stappen, zonder een idee te hebben waarom. Maar ik besloot toch maar naar hem te luisteren en stapte uit. Ik kreeg mijn spullen in mijn handen geduwd en ik vroeg de medewerker waar ik heen moest. Ik had namelijk geen slaapplek. Hij keek mij aan, reageerde niet en stapte in de bus, die vervolgens wegreed.
Dus ik stond daar in een onbekend land, ik had geen werkende telefoon (mijn abonnement werkte alleen in Vietnam), geen geld (ik had alleen Vietnamees geld maar daarmee kun je niet betalen in Cambodja), geen slaapplek en absoluut geen idee waar ik heen moest. Ik stond er gewoon een beetje verloren bij.
Mijn reddende engel
Gelukkig kwam er op een gegeven moment iemand naar me toe en die vroeg of hij me ergens mee kon helpen. Hij zei letterlijk: “Jij ziet er een beetje verdwaald uit” en dat was ook zo! Deze lieve man hielp me uiteindelijk met het regelen van mijn visum. Hij bracht me naar een pinautomaat, een hotel en bood aan om me de volgende dag de stad te laten zien. Want ja, als ik er dan toch ben kan ik net zo goed maar zoveel mogelijk van de stad zien voordat ik weer terugga naar Vietnam.
Wat ik van Phnom Penh vond
Ik voelde me namelijk niet helemaal veilig in Phnom Penh, Cambodja. En daarom besloot ik om voor de volgende dag ’s avonds een vlucht te boeken en een spoedaanvraag te versturen voor mijn visum. Die avond besloot ik vroeg te gaan slapen om zoveel mogelijk uit de volgende dag te kunnen halen. En de hoeveelheid stress die ik van de situatie kreeg had me ook wel moe gemaakt. Maar goed, het is gelukkig allemaal goedgekomen en het is nu een leuk verhaal om te vertellen. Ik kan er nu in ieder geval mee lachen! Al dacht ik daar op de dag zelf wel anders over..
Meer artikelen lezen over mijn tijd in Vietnam? Klik dan hier voor tips voor dit prachtige land en hier voor mijn persoonlijke reisverhalen!
Bedankt voor het lezen!
Leave a Comment